Za mniej więcej tydzień wracamy do opryskiwania

W marcu jak w garncu – mówi przysłowie. Po okresowym ociepleniu na początku miesiąca przyszła fala przymrozków. Prognozy przewidują, że mniej więcej za tydzień temperatury, również w nocy powrócą do dodatnich wartości. Będzie więc można wrócić do nawożenia ozimin.

W przypadku rzepaku, przez ten czas chłodów nawarstwiło się wiele zabiegów: ochrona fungicydowa, regulacja pokroju, ewentualne poprawki herbicydowe, nawożenie mikroelementami. Zabiegów jest dużo i na pewno z ekonomicznego punktu widzenia korzystnie jest je łączyć. W przypadku rzepaku pojawia się w tym miejscu problem z tak istotnym dla tej rośliny składnikiem jakim jest bor.

Na wszelkich szkoleniach najczęściej można usłyszeć, żeby stosować go oddzielnie. Zresztą producenci mikroelementów i innych środków chemicznych, najbardziej właśnie propagują metodę pojedynczego zabiegu w każdym przypadku. Tyle tylko, że w praktyce po prostu nie ma na to czasu. Musielibyśmy co drugi, trzeci dzień wyjeżdżać na pole by zdążyć wyrobić się w terminach agrotechnicznych z opryskami. Pozostaje więc konieczność stosowania mieszanin zbiornikowych. Tylko jak to poprawnie zrobić i dlaczego szczególnie z borem są tu największe problemy?

Jakie mamy formy nawozów borowych?

Bor może występować w postaci kwasu borowego, boranu sodu oraz boroetanoloaminy.

Kwas borowy jest nawozem w postaci sypkiej. Co prawda obniża on pH cieczy roboczej ale jest trudno rozpuszczalny w wodzie i jak mówią praktycy, trzeba trochę się namęczyć by go zaaplikować do opryskiwacza.

Boran sodu również ma postać sypką. Nieznacznie podnosi pH ale też jest trudny do rozpuszczenia.

Boroetanoloamina jest nawozem w formie płynnej. Mocno podwyższa pH ale jest łatwa w stosowaniu.

W czym problem?

Cała rzecz opiera się o skuteczność działania poszczególnych środków w takiej mieszaninie. Bor w najczęściej stosowanej formie – boroetanoloaminy mocno podnosi ph cieczy roboczej. I co z tego? –  ktoś by zapytał.

Otóż problem w tym, że zdecydowana większość środków chemicznych działa najlepiej przy odczynie cieczy w granicach ph 5 – 6. Tymczasem dodatek boru w tej postaci winduje odczyn oprysku do 8 – 9 ph, co w istotny sposób ogranicza skuteczność ich działania.

Gdybyśmy chcieli zastosować odżywkę potasową, to optymalnym odczynem cieczy roboczej byłoby ph 4,5. Można tylko sobie wyobrazić jak niewiele potasu roślina by pobrała przy odczynie dwa razy większym od właściwego.

Jak skomponować mieszaninę?

Po pierwsze najlepiej jest zacząć od tego jakie ph ma woda użyta do oprysku. Wtedy będziemy mogli odpowiednio dobrać ilość środka zakwaszającego, czy to najtańszego kwasku cytrynowego czy profesjonalnego zakwaszacza. Kolejność dodawania środków jest następująca:

Najpierw wlewamy wodę, potem środek zakwaszający, następnie nawozy makroelementowe, mikroelementowe, środki chemiczne w myśl zasady ZERO (Zawiesiny, Emulsje, Roztwory, ODE formulacja) i na końcu dodajemy bor w postaci boroetanoloaminy .

Ważne!

Na koniec istotna uwaga dotycząca zdolności buforowej cieczy opryskowej. Otóż, mógłby ktoś pomyśleć, że skoro na samym początku dał środek zakwaszający i odczyn cieczy w zbiorniku spadł nawet do ph 4, to w takim razie można od razu dodać boroetanoloaminę. Owszem, dolać można ale w ten sposób niweczymy działanie zakwaszacza, bowiem ph powróci do wartości 7 – 8 (zależnie od wyjściowego odczynu wody).

Jeśli jednak po środku zakwaszającym będziemy dodawać kolejne składniki o niskim ph, to wtedy do czasu dodania boru w cieczy powstanie „duży bufor” kwaśnego środowiska i dodatek czynnika zasadowego, już go, mówiąc obrazowo „nie przegryzie” i ciecz robocza pozostanie w odczynie kwaśnym, korzystnym dla przyjęcia składników przez rośliny.

Może Cię zainteresować: